ภาพลวงตา

                                        

                                                                      ภาพลวงตา

             ภาพลวงตา หรือเรียกในภาษาอังกฤษว่า Optical illusionคือภาพที่หลอกตาของเราให้มองเห็นและรับรู้ภาพนั้นๆผิดไป หรือให้มองเป็นอีกแบบหนึ่ง เช่น หลายคนอาจสังเกตเห็นในเวลากลางวันที่มีแดดร้อนจัด บนพื้นถนนจะสังเกตเหมือนมีแอ่งน้ำอยู่ที่ด้านหน้าแต่เมื่อเราเดินเข้าไปใกล้ กลับปรากฏว่าไม่มีแอ่งน้ำนั้นจริงๆ ปรากฏการณ์เช่นนี้ 
เป็นธรรมชาติมหัศจรรย์อย่างหนึ่งเรียกว่า ภาพหลอกตา เกิดมาจากความร้อนระอุของผิวโลกก่อให้เกิดชั้นของอากาศขึ้นเหนือผิวโลก และชั้นของบรรยากาศที่เกิดขึ้นนี้จะหักเหทางเดินของแสงสว่าง 

     อีกความหมายหนึ่งคือ เป็นการนำความสามารถอย่างหนึ่งของสมอง ที่สามารถเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปหรือการปรับเปลี่ยนรูปภาพอัตโนมัติ หรือ การมองเห็นเพียงแต่ 3 วินาทีแรก และ 3วินาทีหลังมาใช้ให้เป็นประโยชน์ในการแสดงภาพหรือ การแสดงสิ่งที่เหนือธรรมชาติแต่เป็นเพียการแสดงเท่านั้น

               

ประวัติ Leonardo Da Vinci

                                                       

                                                                          Leonardo Da Vinci

เลโอนาร์โด ดา วินชี (อิตาลี: Leonardo da Vinci) เป็นชาวอิตาลี (เกิดที่เมืองวินชี วันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1452 - เสียชีวิตที่เมืองออมบัวซ์ ในวันที่2 พฤษภาคม ค.ศ. 1519) เป็นอัจฉริยบุคคลที่มีความสามารถหลากหลาย เป็นทั้ง สถาปนิกแบบเรอเนซองส์ นักดนตรี นักกายวิภาค นักประดิษฐ์ วิศวกร ประติมากร นักเรขาคณิต นักวาดภาพ. ดา วินชี มีงานศิลปะที่มีชื่อเสียงหลายชิ้น เช่น พระกระยาหารมื้อสุดท้าย และ โมนา ลิซ่า งานของ ดา วินชี ยังสร้างคุณประโยชน์กับวิชากายวิภาคศาสตร์ ดาราศาสตร์ รวมถึงวิศวกรรมโยธา ด้วยความที่เป็นบุรุษที่มีจิตวิญญาณที่รักในศาสตร์หลายแขนง เลโอนาร์โดทำให้เกิดจิตวิญญาณของสหวิทยาการในสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาการ และกลายเป็นบุคคลสำคัญของยุคนั้น

เลโอนาร์โด เกิดเมื่อวันที่ 15 เมษายน โดยที่ที่เขาเกิดอยู่ห่างจากหมู่บ้านวินชี ในประเทศอิตาลี ไปราวสองกิโลเมตร บิดาชื่อนายแซร์ ปีเอโร ดา วินชีเป็นเจ้าพนักงานรับรองเอกสารของรัฐ มารดาชื่อคาตารีนา เป็นสาวชาวนา เคยมีคนอ้างว่านางคาตารีนาเป็นทาสสาวจากประเทศแถบตะวันออกในครอบครองของปีเอโร แต่ก็ไม่มีหลักฐานเด่นชัด

ในสมัยนั้นยังไม่มีมาตรฐานการเรียกชื่อและนามสกุลที่เป็นที่ยอมรับกันอย่างแพร่หลายในทวีปยุโรป ทำให้ชื่อและนามสกุลของดา วินชี ที่แท้จริงคือเลโอนาร์โด ดิ แซร์ ปีเอโร ดา วินชี ซึ่งหมายความว่า เลโอนาร์โด บุตรชายของปีเอโร แห่ง วินชี แต่เลโอนาร์โดเองก็มักจะลงลายเซ็นในงานของเขาอย่างง่ายๆว่า เลโอนาร์โด หรือไม่ก็ ข้าเอง เลโอนาร์โด เอกสารสำคัญส่วนใหญ่ระบุว่าผลงานของเขาเป็นของ เลโอนาร์โด โดยไม่มี ดา วินชี พ่วงท้าย ทำให้เข้าใจได้ว่าเขาไม่ได้ใช้นามสกุลของบิดาเนื่องจากเป็นบุตรนอกสมรสนั่นเอง

ประวัติ Mozart

Mozart

Wolfgang Amadeus Mozart เกิดเมื่อวันที่ 27 มกราคม ค.ศ. 1756 ที่เมืองซัลส์บวร์ก ประเทศออสเตรีย เขาเป็นบุตรชายของ Leopold & Anna-Marie มีพี่น้องทั้งหมด 7 คน แต่เหลือรอดชีวิตมาจนโตเพียง 2 คน คือ โมสาร์ทและแนนเนิร์ล (Nannerl) พี่สาว เลโอโปล์ดเป็นครูสอนดนตรีและนักดนตรีในราชสำนักของสมเด็จพระสังฆราชแห่งซัลส์บวร์ก (ในสมัยของโมสาร์ท เมืองซัลส์บวร์กมีสมเด็จพระสังฆราชหรือ Archbishop เป็นองค์ประมุข ปกครองดูแลทั้งศาสนจักรและอณาจักร) สองพี่น้องแสดงความสามารถทางดนตรีให้ประจักษ์ตั้งแต่ยังเล็ก ๆ 

โมสาร์ทเป็นอัจฉริยะทางดนตรีอย่างแท้จริง เมื่ออายุเพียง 5 ขวบ เขาสามารถเล่นคลาเวียร์ (Clavier) ได้อย่างน่าพิศวง และเริ่มแต่งเพลงซิมโฟนีเมื่ออายุ 6 ขวบโดยบิดาเป็นคนบันทึกโน้ตให้ พออายุ 12 ขวบก็แต่งอุปรากรเรื่องแรกสำเร็จ เมื่อเลโอโปล์ดฝึกปรือฝีมือบุตรทั้งสองจนเก่งฉกาจ เขาพาโมสาร์ทและพี่สาวตระเวนแสดงดนตรีไปทั่วยุโรปให้ได้ชื่นชมฝีมือทางดนตรีของทั้งคู่ ตั้งแต่โมสาร์ทมีอายุเพียง 6 ขวบเศษ ๆ จนโตเป็นหนุ่มอายุ 16 ปี จึงเลิกตระเวณแสดงดนตรีกลับมาเป็นนักดนตรีประจำราชสำนัก ช่วงนี้โมสาร์ทแต่งเพลงไว้มากมาย แต่เขาเริ่มเบื่อหน่ายชีวิตเพราะต้องมาจำเจอยู่ในชนบทเล็กๆ หลังจากที่เคยไปเห็นโลกกว้างมาแล้ว โมสาร์ทเป็นนักแต่งเพลงที่มีความสามารถยอดเยี่ยม ทั้งอุปรากร ซิมโฟนี่ คอนแชร์โต และเพลงชนิดอื่นๆ อีกมาก และโมสาร์ทยังเป็นนักออร์แกนและเปียโนชั้นเยี่ยมของยุโรปอีกด้วย ในวัยเด็กเมื่อโมสาร์ทมีอายุเพียง 4 ขวบ ขณะที่บิดาของเขากำลังสอนคลาเวียร์ให้แก่พี่สาวที่แก่กว่า 5 ปี โมสาร์ทจะยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างๆ พี่สาวตน และเมื่อมาเรียเล่นจบลง โมสาร์ทจะกระโดดขึ้นบนม้านั่งเล่นคลาเวียร์แทน เขาสามารถเล่นได้อย่างถูกต้อง ขณะที่พ่อของเขาเฝ้าดูด้วยความฉงน ในไม่ช้าพ่อก็สอนดนตรีให้โมสาร์ทอย่างจริงจัง พ่อของโมสาร์ทเห็นว่าลูกชายมีพรสวรรค์อย่างแท้จริง และแทบจะหยุดแต่งเพลงของตนเพื่อหันมาเอาใจใส่ลูกให้ได้เรียนดนตรีอย่างเต็มที่ 

โมสาร์ทเกิดมาในปีแรกของ “สงคราม 7 ปี“ เมื่อสงครามสงบลง เลโอโพล์ดกับลูกทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางสู่กรุงเวียนนานครหลวงแห่งออสเตรียเป็นครั้งแรก เวียนนาได้ต้อนรับโมสาร์ทด้วยความพึงพอใจ ฝีมือทางดนตรีอันน่าพิศวงและกิริยาอันน่ารักเป็นที่ร่ำลือไปทั่ว ทำให้ใครๆ อยากจัดงานเพื่อให้มีการแสดงของเขา ในไม่ช้าโมสาร์ทได้กลายเป็นแขกประจำของคฤหาสน์ชนชั้นสูงต่างๆ 

ในช่วง 10 ปีท้ายๆ ชีวิตของเขาซึ่งอยู่ระหว่างปี ค.ศ. 1780-1791 โมสาร์ททิ้งบ้านเกิดมาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงคือกรุงเวียนนาเพื่อโอกาสที่ดีกว่า โมสาร์ทเริ่มต้นทำทุกอย่างในชีวิตรวดเร็วผิดมนุษย์ เช่นเดียวกับที่ด่วนจากโลกนี้ไปในไม่ช้าไม่นานด้วยวัยเพียง 35 ปี 

โมสาร์ทเหมือนเทวดาตกสวรรค์ลงมาเพียงชั่วครู่ชั่วยาม และนำเอาทิพยสมบัติจากสวรรค์เพื่อเป็นของขวัญแด่โลกมนุษย์จำนวนหนึ่ง เป็นบทเพลงราว 650 บท แล้วสวรรค์ก็รีบมาพรากเอาอัจฉริยะแห่งโลกดนตรีกลับสู่สวรรค์ โมสาร์ทเสียชีวิตเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 1791 ที่กรุงเวียนนา ว่ากันว่างานศพทำกันอย่างรีบร้อน เพราะสภาพอากาศไม่ดี หิมะตกตลอด ภรรยาและเพื่อนๆ ของเขานำศพของโมสาร์ทไปฝังที่สุสานเซนต์มาร์ค จนกระทั่งปัจจุบันก็ไม่มีผู้ใดทราบว่าศพของโมสาร์ทฝังอยู่ที่ไหน เพราะตอนนั้นไม่ได้ทำป้ายบอกไว้ ภายหลังทางการจึงสร้างอนุสาวรีย์ขึ้น ณ จุดหนึ่งในบริเวณสุสาน เพื่อเป็นอนุสรณ์แก่ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้ ปัจจุบันโมสาร์ทเป็นที่รักและนิยมยกย่องอย่างสูงในฐานะนักประพันธ์เพลงเอก บทเพลงต่างๆ ยังคงได้รับการตีพิมพ์ บรรเลง และบันทึกแผ่นเสียงทั่วโลก

ประวัติ Michelangelo

Michelangelo

               ไมเคิลแอนเจโลหรือมิเคลันเจโล บูโอนารอตติ (MICHELANGELO di Lodovico Buonarroti Simoni ) ศิลปินชาวฟลอเรนซ์เกิดเมื่อวันที่ 6 มีนาคม ค.ศ. 1475 ที่หมู่บ้านคาเปรเซ (Caprese) ในคาเซนติโน (Casentino) ห่างจากนครฟลอเรนซ์ประมาณ 40 ไมล์ บิดาเป็นข้าราชการชื่อ Lodovico di Leo nardo Buonarrot มีชีวิตอยู่ระหว่าง ค.ศ. 1446-1531 มารดาชื่อ Francesa di Neri มีชีวิตอยู่ระหว่าง ค.ศ. 1455-1481 หลังจากเขาเกิดได้ 2-3 สัปดาห์ ครอบครัวก็อพยพเข้าไปอยู่ในนครฟลอเรนซ์ ในปี ค.ศ. 1488 มิเคลันเจโลก็ได้เข้าฝึกงานกับโดมิเนโก จิร์ลันไดโอ (Domemico Ghirlandaio) จิตรกรชาวฟลอเรนซ์ผู้เชี่ยวชาญในการเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังแบบปูนเปียกหรือเฟรสโก ( Fresco ) ต่อมาเขาได้ใช้ความรู้นี้เมื่อเขียนภาพจิตรกรรมฝาผนังที่วิหารซิสติน ( The Sistine Chapel ) ในวาติกันในอีก 20 ปีถัดมา ระหว่างสามปีที่ฝึกงานอยู่ที่มิเคลันเจโลได้ศึกษางานจิตรกรรมและวาดเส้นด้วยการลาออกงานจิตรกรรมของสิลปินรุ่นก่อน ๆ ได้แก่ คัดลอกผลงานจิตรกรรมของจอตโต ( Giotto di Bondone จิตรกรมชั้นครูชาวฟลอเรนซ์ยุคแรก ๆ มีชีวิตอยู่ระหว่าง ค.ศ. 1266-1337) และมาที่แวคซิดอ ( Tommaso di Ser Giovan ni di Mone เรียกกันโดยทั่วไปว่า Masaccio เป็นจิตรกรรมเรเนสซองค์ยุคแรก เกิดเมื่อค.ศ. 1401- ไม่ทราบปีที่ถึงแก่กรรม ) เป็นการฝึกฝนและการศึกษางานจิตรกรรมขั้นพื้นฐาน ต่อมาในปี ค.ศ. 1489 มิเคลันเจโลได้เข้าเรียนและฝึกงานในสายตระกูลเมตดิชิ ซึ่งมีลักษณะโรงเรียนคล้ายศิลปะ ต่อมาได้พัฒนามาเป็นสถาบันศิลปะหรือ อะคาเดมี ( Academy ) ภายใต้การอุปถัมภ์ของ ลอเรนโซ ( Lorenzo de Medici หรือ Lorenzo the Magnificent ) อันเป็นโอกาสสำคัญทำให้มริเคลันเจโลได้ศึกษางานประติมากรรมของกรีกและโรมันที่ตระกูลเมดิชิสะสมไว้นอกจากนี้เขายังได้สมาคมกับศิลปิน นักปรัชญาและกวีคนสำคัญ ๆ ในยุคนั้น การได้คบหาสมาคมกับบุคคลเหล่านั้นทำให้เขาได้รับอิทธิพลทางความคิดปรัชญามาผสมผสานกับแนวคิดในการสร้างสรรค์งานศิลปะของตน แทนที่ให้ความสำคัญกับทักษะฝีมือเท่านั้น 

หลังจากตระกูลเมดิชิหมดอำนาจลง ในปีค.ศ.1492มิเคลันเจโลได้เดินทางไปเมืองโบโลญา เพื่อรับจ้างทำงานประติมากรรมประดับสุสาน ต่อมาระหว่างปี ค.ศ. 1496-1501 เขาได้เดินทางไปพำนักอยุ่นกรุงโรม เพื่อรับจ้างเขียนรูปและรับงานประติมากรรมต่างๆ ในช่วงเวลานี้เองเขามีโอกาสสร้างผลงานสำคัญที่ทำให้ชื่อเสียงของเขาได้รับการกล่าวขวัญในฐานะประติมากรยิ่งใหญ่แห่งยุค คือ ประติมากรรมหินอ่อน “ ปิเอตา ” ( Pieta ) ซึ่งเป็นพระเยซูนอนอยุ่บนตักพระแม่มาเรียสลักหินอ่อนเนื้อขาวบริสุทธิ์สุง 5 ฟุต 9 นิ้ว แสดงให้เห็นความสามารถในการแกะสลักที่มีฝีมือสูงยิ่งและแฝงไว้ด้วยปรัชญาของคริสต์ศาสนางานประติมากรรมชิ้นนี้ปัจจุบันชิ้นอยู่ที่โบสถ์เวนตืปีเตอร์กรุงโรมเมื่อแกะสลักรูปปีเอตาเสร็จแล้วเขาได้เดินทางกลับฟลอเรนซ์ในปีค.ศ.1501เพื่อรับงานแกะสลักหินอ่อนที่สำคัญอีกชิ้นหนึ่งคือ ประติมากรรมหินอ่อนรูป “ เดวิด ” ( David ) ซึ่งแกะสลักจากแท่งหินอ่อนขนาดใหญ่ยาวประมาณ 18 ฟุต เป็นแท่งหินอ่อนเก่าแก่ที่วางทิ้งไว้โดยไม่มีประติมากรคนใดกล้าแกะสลัก มิเคลันเจโลใช้เวลาถึง 4 ปี เพื่อนฤมิตรแท่งหินอ่อนก้อนใหญ่นี้ให้เป็นชายหนุ่มรูปงามและเมื่อเขาแกะสลักรูปเดวิดเสร็จมิเคลันเจดลกลายเป็นวีรบุรุษของชาวฟลอเรนซ์มีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วอิตาลี(รูปเดวิดได้ทำจำลองขึ้นหลายรูปรูปต้นแบบปัจจุบันอยู่ที่ Gallerlia dellAcademiaนครฟลอเรนซ์เป็นศิลปกรรมเด่นที่ได้รับความสนใจมากที่สุดชิ้นหนึ่งของพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งนี้ 

มิเคลันเจโลหรือไมเคิลแอนเจโลเกิดมาเพื่อสร้างสรรค์ผลงานศิลปะอย่างแท้จริงเขาทำงานศิลปะอย่างต่อเนื่องตลอดชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึงสองสามวันก่อนที่จะถึงแก่แรรมในวันที่18กุมภาพันธ์ ค.ศ.1564 เวลาประมาณ 16.30 น. ที่บ้านพักกรุงโรม อายุ 89 ปี ขณะที่แกะสลักงานประติมากรรมหินอ่อนชื่อ “ ปิเอตา รอนดานินี ” (Pieta Rondanini) ค้างอยู่ หลังจากถึงแก่กรรมแล้วศพถูกนำไปฝังไว้ที่โบสถ์เซนต์ปีเตอร์ซึ่งเขาเป็นผู้ออกแบบแต่ไม่สามารถกระทำได้เพราะLeonardo Buonarroti หลานชายของเขาได้นำศพมิเคลันเจโล กลับไปฝังที่โบสถ์SantiApostoliในนครฟลอเรนซ์ถิ่นกำเนิดของเขาในวันที่ 10 มีนาคมปีเดียวกัน

สถาปัตยกรรมยุคคลาสสิก

                                             ยุคคลาสสิก

          แบ่งออกเป็น 2 ช่วงคือ

            1.สถาปัตยกรรมกรีกโบราณ

                 -  เป็นลักษณะสถาปัตยกรรมที่สูญหายไปจากกรีซมาตั้งแต่ปลายสมัยเฮลลาดิค (Helladic period) หรือสมัยไมซีเนียน (ราว 1200 ก่อนคริสต์ศักราช) มาจนกระทั่งราว 700 ก่อนคริสต์ศักราช เมื่อชาวโรมันมีความมั่งคั่งและฟื้นตัวขึ้นจนถึงจุดที่เริ่มมีการก่อสร้างสิ่งก่อสร้างสำหรับสาธารณชนขึ้นได้อีก แต่ในเมื่อสิ่งก่อสร้างของกรีกหลายแห่งในสมัยอาณานิคม (800-600 ก่อนคริสต์ศักราช) สร้างด้วยไม้หรือ อิฐดินเหนียว หรือ ดินเหนียว จึงทำให้ไม่มีที่ใดที่ยังเหลือหรอให้ได้เห็น นอกจากแผนผังบนพื้นอยู่สองสามแห่ง และไม่มีหลักฐานทางลายลักษณ์อักษรที่เกี่ยวกับสถาปัตยกรรมสมัยแรกหรือคำบรรยายเกี่ยวกับสิ่งก่อสร้างเหล่านี้ที่ยังคงอยู่

                                               

                                                                      Stoa of Attalus

               2. สถาปัตยกรรมโรมัน

 เป็นลักษณะสถาปัตยกรรมของโรมันโบราณที่ประยุกต์มาจากสถาปัตยกรรมกรีกตั้งแต่ราวศตวรรษที่ 12 ก่อนคริสต์ศักราชมาเป็นลักษณะสถาปัตยกรรมของตนเอง ลักษณะสถาปัตยกรรมทั้งสองถือว่าเป็น “สถาปัตยกรรมคลาสสิก”

นอกจากลักษณะสถาปัตยกรรมที่นำมาจากกรีกแล้วโรมันยังรับอิทธิพลเกี่ยวเนื่องเช่นการสร้าง “ห้องทริคลิเนียม” (Triclinium) ในคฤหาสน์โรมันเป็นห้องกินข้าวอย่างเป็นทางการ และจากผู้ที่มีอำนาจมาก่อนหน้านั้น--วัฒนธรรมอีทรัสคัน--โรมันก็นำความรู้ต่างทางสถาปัตยกรรมมาประยุกต์ใช้เช่นการใช้ระบบไฮดรอลิคและการก่อสร้างซุ้มโค้ง

                                        

                       

                                                          โคลอสเซียม

ดนตรียุคบาโรค

                                           ดนตรีบาโรก

ที่มาของคำ

           "บาโรก" มีความหมายแนวทางที่กว้างจากภูมิศาสตร์ที่กว้างขวาง โดยมากในยุโรป เป็นงานดนตรีที่ประพันธ์ในช่วง 160 ปีก่อน การใช้คำว่า "บาโรก" อย่างมีระบบทางด้านดนตรี เพิ่งมีการพัฒนาไม่นานนี้ เกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1919 เมื่อเคิร์ต ซาชส์ พยายามที่จะประยุกต์ลักษณะ 5 ประการของทฤษฎีดนตรีที่มีระบบของ ไฮริช เวิฟฟริน  ในภาษาอังกฤษ คำนี้เกิดขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1940 ในงานเขียนของแลงและบูคอฟเซอร์ ในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1960 ยังคงถือว่ายังมีการโต้เถียงกันในวงการศึกษาอยู่ โดยเฉพาะในฝรั่งเศสและสหราชอาณาจักร ถึงแม้กระนั้นก็ได้รวมเพลงที่มีความหลากหลายในลักษณะดนตรีของจาโคโป เพรี, โดเมนิโก สการ์แลตตี และเจ.ซี. บาค รวม เข้าใช้เป็นคำเดียว คือ "ดนตรียุคบาโรก" (Baroque music) ขณะนี้คำนี้กลายเป็นคำที่ใช้แพร่หลายและยอมรับในแนวเพลงที่กว้างเช่นนี้และยังมีประโยชน์ในการจำแนกแนวเพลงก่อนหน้านี้ (เรอเนสซองส์) และหลังจากนี้ (คลาสสิก) ในช่วงเวลาประวัติศาสตร์ดนตรี

ลักษณะดนตรี

ในยุคบาโรก เริ่มมีการใช้เครื่องดนตรีหรือเสียงร้องเล่นประชันกัน เช่น เสียงร้องประชันกับเครื่องดนตรี หรือการเดี่ยวประชันเครื่องดนตรีบ้าง ซึ่งเรียกกันว่า Stile Concertante มีการใช้บาสโซคอนตินิวโอ (Basso Continuo) คือการที่เสียงเบส (เสียงต่ำ) เคลื่อนที่ตลอดเวลา โดยใช้สัญลักษณ์เป็นตัวเลขบอกถึงการเคลื่องที่ไปของเบส รวมถึงเสียงแนวอื่นๆ ด้วย ทำให้เกิดคอร์ดขึ้นมา เครื่องดนตรีที่ใช้เล่นบาสโซคอนตินิวโออาจเป็นคีย์บอร์ด เช่นออร์แกน ฮาร์ปซิคอร์ด หรือเป็นกลุ่มของเครื่องดนตรี เช่น วิโอล่า เชลโล่ และบาสซูน

มีการใช้บันไดเสียงเมเจอร์ และบันไดเสียงไมเนอร์แทนโหมด (Mode) รูปพรรณของเพลงเป็นแบบสอดประสานทำนอง ที่เรียกว่า Contrapuntal เริ่มมีการใช้การประสานสียงแบบโฮโมโฟนี (Homophony) คือ การเน้นความสำคัญของทำนองหลักโดยมีเสียงอื่นเล่นเสียงประสานคลอประกอบ มีการด้นสด (Improvisation) ของนักดนตรี โดยนักดนตรีจะแต่งเติมบทเพลง เริ่มมีการกำหนดความเร็วจังหวะของเพลง และความหนักเบาของเพลงลงในผลงานการประพันธ์ เช่น Adagio Andante และAllegro

รูปแบบของเพลงบางประเภทมีการพัฒนาจนมีแบบแผนแน่นอน ได้แก่ ฟิวก์ ลักษณะของเพลงร้องของดนตรียุคบาโรก ได้แก่ โอเปร่า คันตาตาและออราทอริโอ ส่วนลักษณะรูปแบบ (Form) ของเพลงบรรเลง ได้แก่ โซนาต้า คอแชร์โต และเพลงชุด (Suite) ซึ่งเพลงชุดเป็นการนำเพลงจังหวะเต้นรำที่มีหลายลักษณะมาบรรเลงต่อกันเป็นท่อนๆ เพลงจังหวะเต้นรำแบบต่างๆ ที่มีอยู่ในเพลงชุด ได้แก่ Allemande, Courante, Sarabande, Gavotte, Bourree, Minuet และGigue เป็นต้น

เทคนิคการระบายสีน้ำ

                                     เทคนิคเปียกบนเปียก

        


         การระบายสีแบบเปียกบนเปียก หมายถึง การระบายน้ำลงบนกระดาษก่อนแล้วจึงระบายสีตามที่ต้องการลงไป การระบายแบบเปียกบนเปียกนี้ จะช่วยให้ท่านระบายสีติดบนกระดาษทุกส่วน เพราะกระดาษบางชนิดระบายสีติดยาก เนื่องจากมีความมันหรือความหยาบขรุขระ

          

         การระบายแบบเปียกบนเปียก มีประโยชน์มากเมื่อจะระบายท้องฟ้า หรือผิววัตถุที่มีมัน เพราะจะให้ความรู้สึกกลมกลืนของสีเด่นชัด เทคนิคของการระบายแบบเปียกบนเปียกที่สำคัญมี  2 ประการ คือ

        1.การไหลซึม

      

         มีเทคนิคสำคัญดังนี้

    

           1. เตรียมกระดาษที่ขึงบนกระดานรองเขียน สี น้ำ พู่กัน และผ้าเช็ดไว้ให้พร้อม

             2. วางกระดานรองเขียนให้ทำมุมกับพื้น     15 องศา แล้วใช้พู่กันขนาดใหญ่ จุ่มน้ำระบายบนกระดาษ วาดเขียน จากนั้นจึงใช้พู่กันจุ่มสี แล้วระบายลงไป ขณะที่กระดาษยังเปียกน้ำอยู่ เมื่อระบายสีแรกจนพอใจแล้ว ล้างพู่กัน จุ่มสีอื่นระบายใกล้กับสีแรกเปลี่ยนสีอื่นและระบายอย่างเดียวกัน ประมาณ 4 – 5 สี 

             3. ขณะที่ระบายควรสังเกตดูการไหลซึมของสีที่ระบายนั้น จะพบว่าบางสีมีลักษณะรุกรานสีอื่น และบางสีก็ไม่รุกรานสีอื่น ควรจดจำสีที่รุกรานและไม่รุกรานไว้

            4. ลองระบายตามวิธีนี้อีก แต่คราวนี้กำหนดให้แน่ว่าจะใช้กลุ่มสีอุ่น หรือกลุ่มสีเย็น          (Cool or Warm Tone ) แล้วสังเกตความไหลซึมของสี

           

         2.การไหลย้อย

         มีเทคนิคสำคัญ ดังนี้

           1. เตรียมกระดาษที่ขึงบนกระดานรองเขียน สี น้ำ พู่กัน และผ้าเช็ดไว้ให้พร้อม

           2. วางกระดานรองเขียนให้ทำมุม 15 องศากับพื้น แล้วใช้พู่กันขนาดใหญ่ระบายน้ำบนกระดาษวาดเขียน ควรระบายให้ทั่วกระดาษ จากนั้นให้ใช้สีที่มีน้ำหนักแก่ระบายจากซ้ายไปขวาติ่ไปเรื่อยๆ จนเกือบทั่วแผ่นกระดาษ

           3. ปรับความเอียงของกระดานรองเขียนให้ทำมุมกับพื้น 85 องศา แล้วใช้พู่กันจุ่มสีอ่อนระบายบนสุดของกระดาษ พยายามให้พู่กันมีสีและน้ำมากๆ เมื่อระบายแล้ว สังเกตดูว่าสีไหลย้อยทันทีหรือไม่

           4. ถ้าสีอ่อนที่ระบายทับทีหลังไม่อ่อนเท่าที่ควร ก็ให้ระบายด้วยน้ำเปล่าแทน

           5. ลองระบายสลับกันโดยระบายสีอ่อนในชิ้นแรก เมื่อกระดานเอียง 15 องศา แล้วระบาย

สีแก่ เมื่อกระดานเอียง 85 องศากับพื้นสังเกตดูความแตกต่าง